Kampeerkatten

Posted on 15 april 2020 by Heleen — 765 Comments ↓

Verschenen in Delta Magazine 137 – januari 2014

Ik had dit jaar veel bekijks op de campings waar ik kwam om te vliegen. Niet vanwege de deltavlieger op het dak maar vanwege mijn reisgenoten. Min of meer uit nood geboren ging ik deze zomer kamperen met Kaija en Siep, mijn twee katten. We hebben ervan genoten en gaan nu vaker samen op pad.

Waarschijnlijk ben ik net iets vaker onderweg dan een gemiddelde Hollandse deltapiloot. Van april tot en met oktober ben ik vaker weg dan thuis, soms wel twee maanden achter elkaar. Dat is te veel gevraagd voor een logeeradres. Een pension wil ik de katten niet aandoen, en ik kan ze ook niet alleen thuis laten zitten met een half uurtje per dag. En eerlijk gezegd wil ik ze zelf ook niet zo lang missen. Na veel wikken en wegen en overleg met andere kattenbaasjes besloot ik ze deze zomer mee te nemen. Met een extra tent en een auto vol met kattenspullen reisde ik af naar Zuid Frankrijk. Daar zou ik ongeveer vijf weken op de camping van meneer Goury staan, en daarna anderhalve week bij Thorame. Mijn katten waren wel wat gereis gewend, maar niets van deze omvang. Ik zag behoorlijk op tegen de reis en tegen het steeds wisselen van omgeving. Misschien zou ik wel een kat kwijtraken…

Samen in de caravan

Op de eerste camping had ik voor de gelegenheid een klein caravannetje gehuurd. Het was vreselijk heet, en ik kon de katten niet een dag in een zonovergoten tent opsluiten. In no time hadden de katten door dat die caravan inclusief voortent hun nieuwe territorium was. Na een paar dagen aan het lijntje konden ze al los en bleven ze meestal in de buurt. Ze waren meteen erg geliefd bij de andere campinggasten, die ook prompt hielpen zoeken toen de jongste van het stel iets te ver de hort op was gegaan. In september kwamen we er nog eens terug en ze stoven direct op de caravan af. Staan de brokjes er al? En waar is de krabpaal? De komende jaren kunnen we daar zonder zorgen samen terecht.

Bij Thorame moesten de katten voor het eerst in een tent. Kattenbak, mandjes, krabpaal, speeltjes en voerbakjes erin en de katten opnieuw aan de lijn om aan de omgeving te wennen. De bosrand waar we aan stonden maakten het wel lastig; in en om bomen klimmen terwijl je aan een touwtje zit zorgt voor interessante knopen. Ook daar konden ze na de nodige verkenningswandelingen na een paar dagen los als ik in de buurt was. ’s Nachts sliep ik in de bus en zij in de tent, die ik wel goed dicht moest knopen. De eerste nacht al was het ze gelukt de rits open te duwen. Gelukkig waren ze niet ver weg: de ene zat op de bus waar ik in sliep, en de andere eronder.

Na dit geweldige succes nam ik ze nog een paar keer mee naar Zeeland, waar ik vaak kampeer bij het lierterrein in Nieuwvliet. Ook daar ik in de bus en zij in het tentje, steeds op dezelfde plek op de camping. En ja hoor, ook daar zijn ze inmiddels thuis. Ze hebben een favoriet bosje, een boompje dat als krabpaal dient en de bergen muizen die ze vangen brengen ze braaf naar binnen, de tent in. Zelfs toen er een weekend lang een hondensportvereniging rond ons stekkie kwam spelen, gaven ze geen krimp.

Reistijgers

Het autorijden zijn ze nu helemaal gewend. Zodra we de snelweg opdraaien gaan ze rustig liggen dutten. Tolpoortjes blijven spannend; zodra de auto stilstaat worden ze meteen actief, en bij zo’n poortje moet het raam echt open… Het raambedieningsknopje aan de bijrijderskant moet ook worden afgeplakt. Ze eten en drinken gewoon onderweg, en gebruiken al rijdend zelfs de bak. Honden en kleine kinderen blijven spannend maar zijn niet meer eng. Ze luisteren goed naar mijn fluitje en kruipen in de tent of onder de bus als het spannend wordt.

Ondertussen heb ik veel aanspraak, en kan ik dagelijks mijn vreemde talen oefenen met uitleggen hoe dat toch kan, kamperen met katten. Mijn Frans is dit jaar met sprongen vooruit gegaan! De tent heeft het helaas niet overleefd. Op een van de campings woonde een kat die op dieet was. Op jacht naar onze brokken heeft ‘ie de buitentent goed onder handen genomen… Een nieuwe kattentent ligt al klaar voor het komende seizoen. Ik hoop dat de dieetkat dan weer gewoon te eten krijgt.

In memoriam

Kleine Siep is helaas niet meer. Misschien dat hij van al die avonturen wat overmoedig is geworden. Hij is in de omgeving van ons huis aangereden en heeft dat niet overleefd.