Toen ik instructeur werd leek het een gouden combinatie: in de zomermaanden vooral vliegles geven, in de wintermaanden vooral aan de slag als tekstschrijver en webredacteur. Het werkte, tot ik de ook vliegschool overnam. De balans was weg en het leek onmogelijk die twee de combineren. Dus wat nu?
Toen ik de vliegschool overnam, kwam daar heel wat meer bij kijken dan alleen lesgeven. Ik had nog veel te leren, en stak daar veel tijd in. Bostekst ging door maar op een wat lager pitje: ik had mijn vaste klanten, en dat was genoeg. Toen verhuisde ik met de vliegschool naar Drenthe. Ik verdween uit het zich bij de vaste klanten en bij mijn netwerk, maar had de handen vol aan de verhuizing en het opzetten van een nieuwe thuisbasis voor de vliegschool. Dat kwam dus eigenlijk wel goed uit. Tot het in de winter niet meer lukte om genoeg mooie opdrachten te vinden. Vaste klanten hadden toch maar iemand in dienst genomen omdat ze merkten wat goede webredactie kan doen, en mijn netwerk zat 200 kilometer verderop in de Randstad. Acquisitie, dat had ik nooit gedaan; ik was goed en men wist mij te vinden. Het was nooit nodig. Maar nu wel, en ik had geen idee hoe ik klanten kon vinden. Het werd heel rustig, óók op de bankrekening. Het leven van de wind kwam wel erg dichterbij.
Welke kant moet ik nu op? Dat vroeg ik me toen regelmatig af. En na veel wikken en wegen, gesprekken hier en daar en zelfs beroepskeuzetesten besloot ik dat ik zou omscholen. Omscholen naar een beroep dat ik in loondienst zou kunnen uitoefenen maar dan parttime, zodat ik ook tijd over zou houden voor de vliegschool. Waar ik dan wel minder tijd aan zou besteden; een moeilijke keuze maar wel nodig. Ik kwam uit bij de opleiding bos- en natuurbeheer en zijinstromen in het basisonderwijs. Ik had voor beide al gesprekken gevoerd en zou een paar weken mee gaan draaien op een basisschool in de buurt.
Mijn nieuwe start, waar ik in gedachten al maanden mee bezig was, kwam dichterbij. Eerst keek ik er flink naar uit, maar naarmate het dichterbij kwam kreeg ik steeds meer tegenzin. De week voor ik me bij de basisschool zou melden wist ik het zeker: dit is helemaal niet wat ik wil. Ik ben tekstschrijver. Ik vind werken met taal en tekst geweldig en ben er goed in. En hoezo is het niet te combineren met een vliegschool? Ik moet alleen leren hoe ik klanten kan vinden. Of, hoe zij mij vinden. Een netwerk opbouwen in mijn nieuwe provincie, de schouders eronder zetten. Als ik een complete opleiding kan volgen, zoals de PABO, dan kan ik verdorie toch ook leren mezelf te verkopen?
Van het idee alleen al kreeg ik energie. Maar ook slapeloze nachten. Want acquisitie en netwerken, dat vind ik het moeilijkste dat er bestaat. Maar als dat is wat nodig is om te blijven schrijven én vliegen, dan is dat wat ik ga doen. Hoe? Dat weet ik nog niet maar ik ben gewoon begonnen. En ach, hoe moeilijk kan het nou helemaal zijn? Ik kan immers vlíegen. Dan lukt zoiets ook. Toch?
Klaar voor een nieuwe start. Welke kant op? Omhoog, daarna ligt de wereld aan mijn voeten
