Goed genoeg

Posted on 4 maart 2020 by Heleen — 448 Comments ↓

Uit Delta Magazine 130

Zondag ging ik voor het eerst een rondje fietsen met een nieuw fietsgroepje. Nieuw voor mij, maar de groep bestaat al langer. Elke twee weken wordt er een rondje gereden en de rustige groep moest ongeveer mijn tempo hebben. Maar je weet het nooit… Zou ik ze wel een beetje bij kunnen houden? Zou er bij dit groepje een dame bij zitten of zouden het allemaal heren zijn? Zouden die heren het wel goed vinden als er een dame komt? Heb ik mijn fiets wel mooi genoeg gepoetst? Ben ik wel sterk genoeg? Ben ik wel goed genoeg?

Onderweg naar het startpunt begon ik ongemerkt wat te mijmeren. De ene na de andere reden waarom ik nou juist vandaag niet zo hard zou kunnen borrelde in me op. Eigenlijk heb ik nog bloedarmoede. Net ziek geweest (nouja, een pietsje verkouden). Vrijwel niet gefietst deze winter (tja, wie wel?) en ik was ook nog overspannen. Al dàgen slecht geslapen (want slapen doe ik doorgaans ’s nachts). En oja, die stuurpen is eigenlijk te lang dus mijn fiets past niet goed. Ik was niet van plan ook maar iets hiervan met de nieuwe fietsmaten te delen; de excuses waren helemaal voor mezelf bedoeld. Ik had blijkbaar het gevoel dat ik iets achter de hand moest hebben als mijn allerhardst niet hard genoeg zou zijn. Maar waarom dan toch? Voor een dame kan ik aardig doorfietsen. Voor sommige heren eigenlijk ook wel. Daarbij vind mijn eigen tempo prima: harder hoef ik niet. Toch wil ik voor anderen niet onderdoen en voor fietsende heren al helemaal niet… 100 Kilometer verderop waren mijn twijfels verdampt. Bijblijven was een makkie, zelfs heuvelop. Met tegenwind over de dijk reed ik lekker mee op kop en ik kletste onderweg met de andere dames.

Morgen reis ik af naar Zeeuws-Vlaanderen voor mijn eerste vliegweekend van dit seizoen. Ik vind het elk jaar opnieuw weer spannend. Zou ik het nog kunnen? Zou ik het nog durven? Is mijn materiaal de winter goed doorgekomen? Daar komt dit keer een nieuwe vraag bij: zou ik genoeg spierballen hebben geweekt om mijn toestel makkelijker te kunnen tillen? Eind vorig jaar ben ik overgestapt op een ander toestel. Een paar kilootjes zwaarder en net een ander zwaartepunt. Ik kòn hem tillen, maar meer omdat ik het zo graag wilde dan dat ik er echt handigheid in had. Een klein stukje lopen door het weiland en ik was gevloerd, en een spierpijn de volgende dag… Op elke vliegstek is er wel een stevige deltist bereid een dame uit de nood te helpen. Maar deze dame doet het liever zelf. Net als met fietsen wil ik mijn mannetje staan. En kom zeg, het is maar een vlieger, zo zwaar is dat nou ook weer niet!

De hele winter door heb trouw getraind in de sportschool. Elke week naar een klasje waar je met gewichten aan zo’n stang precies die spieren kan trainen waarin ik eind vorig jaar zo’n spierpijn had. Zo’n beetje alle spieren dus. Dat binnenshuis sporten is aan mij niet echt besteed maar ik had het er voor over. Als ik het saai vond, als ik het zwaar had, als mijn spieren niet meer wilden maar mijn kop nog wel en vooral ook de ochtenden nadat ik het wat had overdreven, telkens dacht ik aan dat mooie toestel dat op me wachtte. Tillen zou ik het! Naarmate de winter vorderde verbleekte dat beeld toch een beetje. Ik lette steeds meer op de andere mensen in het klasje, en op hun gewichten. Ik deed er bij mezelf nog eens wat bij. En nog eens. Ik moest toch net zo veel kunnen tillen als zij? De dames was ik inmiddels wel voorbij maar een aantal heren bleven ver op afstand. Het ergste was nog wel het opdrukken. ‘De heren beginnen vanaf de tenen, de dames vanaf de knieën’. Hoezo dames vanaf de knieën? Zijn wij dames minderwaardig? Doen wij dames minder hard ons best? Kwaad maakte ik me erom, al lukte dat opdrukken aan het eind van zo’n training echt niet meer vanaf de tenen. Ik weet ook best dat mannen biologisch gezien nou eenmaal sterker zijn dan vrouwen. Ze hebben meer spiermassa, een groter hartvolume en schijnen ook nog eens meer zuurstof te kunnen vervoeren in hun bloed. Dus moet ik me nou echt aan iedereen kunnen meten?

Gelukkig naderde het einde van de winter en werden mijn vliegkriebels weer wakker. De laatste weken keek ik niet meer om naar de gewichten om me heen maar zag ik mezelf met het grootste gemak mijn toestel optillen. Licht als een veertje. Morgen reis ik af naar Zeeuws-Vlaanderen. Daar gaat het gebeuren. En nu is het vertrouwen weg. Zou het trainen wel geholpen hebben? Ben ik wel sterk genoeg?

Ben ik wel goed genoeg?